xoves, 22 de maio de 2008

Red Devil´s Glory

Onte foi un día moi feliz para min. Mellor dito, unha tarde-noite. O Manchester United, o meu 2º equipo logo de Deportivo voltou a gañar a Champions League (e xa van 3) logo de unha final de infarto na que quizáis o trofeo o levou o que tivo máis sorte pero o fútbol é moi caprichoso e unhas veces dache e outras quítache. Debo admitir que pasei momentos de nervos e cando Cristiano errou o penalti vin todo perdido pese a que no interior de cada un sempre queda un anhelo de esperanza en que o equipo rival erre un penalti e así volver a ter opcións.
Co título de onte unha os "Fergie Boys"( unha saga de enormes futbolistas liderados no seu momento por David Beckham e na que se incluen ademáis de os irmáns Neville, Gary e Phil (este último agora no Manchester City), Paul Scholes, Nicky Butt (no Newcastle) e Ryan Giggs ademáis de o nomeado Beckham) acadan o 2º título particular para unha canteira, a do Manchester na que o PROFESOR Sir Alex Ferguson creeu dende o principio e na que apoiou a base para consolidar o equipo coma un dos máis grandes de Europa. A esta canteira uniulle homes de calidade para facer un proxecto sólido.
O PROFESOR Sir Alex Ferguson leva 22 anos ininterrumpidos dirixindo o Manchester United cuns resultados dificilmente mellorables: 2 Champions League, 10 Premiership, 1 Copa Intercontinental ademáis de diferentes Copas de Inglaterra.
Ademáis onte o levantar a Champions Rio Ferdinand penso que a todos os afeccioados do Manchester do mundo se nos viñeron a cabeza excelentes xogadores que non puideron gañar a Champions pese a ser os donos indiscutibles durante moitos anos en Inglaterra: caso do gran Eric Cantona, Andreij Kanchelskys, Lee Sharpe, Paul Ince ou o mesmo Ruud Van Nistelrooy.
Un cachiño de esa copa tamén é parte de eles.

O Manchester foi mellor na primeira metade que o equipo de Avant Grant, e liderados por un Cristiano Ronaldo que apareceu máis que en semifinais (madridistas e barcelonistas, xa vos podedes olvidar de él, Ronaldo é Red, e quedarase en Manchester moito tempo) puxo en apuros a Peter Cech. A foto que vedes arriba é o momento no que Cristiano marca o gol de cabeza que supuña o 1-0 (apreciade o salto que pega), un gol marca da casa. Pero esto non quedou aquí e nunha excelente xogada do portugués por banda esquerda, serviu coa perna menos boa (a esquerda) para que o Apache Tévez rematase en plancha facendo o gardamallas do Chelsea unha espectacular intervención, o rexeite do esférico quedou no borde da área a Michael Carrick que engatillou un excelente tiro pero de novo Cech rexeitou o lanzamento de xeito soberbio e o balón foise a córner.
O Chelsea ía empatar por medio de Frank Lampard logo de unha xogada de carambola na que o esférico pega na espalda de Nemanja Vidic e queda morto na área para que o mediocentro inglés remache o fondo da rede. O gol tivo adicatoria especial para a nai de "Frankie" falecida recentemente.
Na segunda metade o Chelsea saiu máis enchufado e o Manchester votouse atrás quizáis buscando algunha contra para matar o partido. Drogba e Lampard tiveron o título nas botas pero os seus lanzamentos foron o pao e o longueiro respectivamente da meta defendida polo holandés Van der Sar.
Antes da prórroga os Red Devils voltaron a ter outra ocasión de ouro para levarse a Champions a Old Trafford nunha excelente xogada do lateral zurdo francés Patrice Evra, que dou o pase da morte o arxentino Tévez e cando todo o mundo xa cantaba o gol apareceu un xiro de cuello espectacular do defensa "Blue" John Terry para desviar a córner.
A prórroga non tivo moita historia e de seguido pasouse os lanzamentos de pena máxima.
O desenlace xa todos o sabedes:
Polo Manchester errou o que menos se esperaba (Cristiano Ronaldo) e cando o Chelsea estaba a 1 só gol de lograr o título, o seu capitán Terry asumiu o feito de que podía entrar na historia do clube londinense pero ocorreu esto:


resbalón no momento de tirar o penalti que podía supor a victoria blue, o balón pega no pao e vaise fora, eu que estaba en Ramiro con Esteban, Yoly, Oito e César e ataviado coa camiseta do Manchester da tempada 1993/1994 (a sudadera da tempada pasada xa a quitara polos nervos na primeira metade) berrei un TOMAAAAAAAA! que me saiu da alma. As esperanzas voltaron a aparecer, algo bo agardaba...


E foi no 7º lanzamento de penalti a prol do Chelsea, Ryan Giggs acababa de marcar o seu e se o "bilipendiado" Nicolas Anelka erraba o Manchester era campeón de Europa. Edwin Van der Sar andivo moi listo e acertoulle o lugar polo que tirou o francés parando así o balón e dándolle o Manchester o seu 3º cetro europeo. De seguido imaxes de euforia nuns de desolación nos outros, de Terry chorando desconsoladamente e de Cristiano chorando pero debido a presión que soportou logo de erra o seu penalti. Puido ser carbón para o portugués pero tocou Gloria.
Fíxome especialmente gracia unha mensaxe que me mandou Pitus instantes despois do final do encontro; a sma poñía: Terry...ble Anelka. COLOSAL PITUS, je je je.
Agora só agardo que o meu equipo de basket favorito da NBA, os Boston Celtics gañe o anel e xa sería a repanocha se ademáis ascende o Breogán a ACB e o Depor B a liga BBVA. Sería o que se di, un ano deportivo de cine.
A coidarse.




2 comentarios:

Pitus dixo...

Que suerte tiene el ManU macho!!
El Chelsea pudo ganar el partido en la segunda parte y en la prorroga.
En los penalties Cristiano ya lloraba cuando Terry se resbaló,increible la suerte.
Ahora que lo de Anelka ya lo predije en cuanto saltó al campo,hay testigos:
"como tire este un penalty..el United campeón"..y así fué.

Unknown dixo...

La verdad es que si que hubo suerte pero fue en compesanción por otras temporadas que aún jugando mejor que esta se quedaron los Red Devils eliminados por errores puntuales de los árbitros o auténtica mala fortuna.
God save Anelka, por moitos anos (como se diría por estas tierras).

Cúideseme para el finde.