Cúmprense 9 anos do Día de Gloria

Formación inicial do Deportivo o día 19-05-2000 que se proclamou campión de Liga: (de izquierda a dereita): Roy Makaay, Don Mauro Silva, Quique Romero, Slavisa Jokanovic, Nourredine Naybet, Jacques Songo´o, Manuel Pablo García, Víctor Sánchez Del Amo, "Fran"cisco González Pérez, Donato da Gama, Djalma Feitosa "Djalminha" e Antonio "O Xitano" D.E.P.

Hoxe, 19 de maio é día de celebración, orgullo e recordo para todos os deportivistas. Cúmprense 9 anos dun día histórico, cheo de alegría e alborozo para a Coruña e para a meirande parte de Galicia. O Deportivo entraba na historia da Liga pois convertíase en campión de facer unha gran campaña e de gañar polo resultado de 2-0 o R.C.D. Espanyol de Barcelona.

Nun Riazor ateigado comezou o partido con moitos nervos e con algo de medo por se a mala experiencia de 6 anos atrás co consabido "penalti de Djukic" se volvia a repetir. De todos modos debo decir que o ambiente que se vivía na cidade herculina os días anteriores o encontro era de auténtico convencimento de que esta vez a Liga ía vir para A Coruña, eu nesa época vivía en Santa Catalina e miraras por onde mirarás respirabase deportivismo por todas as esquinas. Daba gusto ver toda a cidade engalanada cos colores brancos e azuis e o ambiente que se respiraba que denotaba que algo grande ía pasar o venres (que foi o día que se xogou o partido).

Ía metade da primeira parte e prodúcese un córner a favor do Deportivo, á execución correu a cargo de Víctor Sánchez Del Amo que precisou un medido centro e Donato nun salto poderoso meteu a cabeza con todo o convencimento de que ese balón ía directo á rede. O balón foise para adentro, Riazor estourou de alegría, 35.500 almas berraron o gol coma nunca, berrou Riazor, berrou a Coruña, berrou Galicia, e tamén moitos emigrantes galegos que están estrados polo mundo adiante. No momento do 1-0 xa se vía que a título quedaríase na Coruña e que o Depor desta volta non ía perdoar. Por se quedaba algún tipo de dúbida logo de unha internada de Manuel Pablo e un pase ó interior da área o holandés Roy Makaay nun excelente gol escorado faría o 2-0 aínda na primeira metade que sentenciaba o encontro. O anfiteatro herculino caiase literalmente, e a emoción era a principal protagonista.

Na segunda metade o Depor xogou con tranquilidade o os "pericos" tampouco inquedaron moito a portería de Songoó; cando soou o pitido final do colexiado a festa comezou, e en poucos segundos o céspede de Riazor encheuse de milleiros de cabezas que levantaban os xogadores coma toureiros e que cantaban cara o palco onde se encontraba un entusiasmado Augusto César Lendoiro (o pai de este sono) que se lle vía ledo e nervioso a vez. Pasados uns minutos os xogadores foron tinguir o pelo de marelo ovo tal como prometeran se gañaban a liga, recordo que Djalminha tiña unha aire Wesley Snipes muy grande.

Logo de unha boa celebración en Riazor a festa trasladouse as rúas coruñesas, o Deportivo habilitou un bus descapotable para a ocasión no que ían os xogadores e o corpo técnico. A noite respetou as celebracións xa que facía unha temperatura agradable na cidade herculina.

Logo do paseo en bus, festa polos pubs do Orzán onde os xogadores se convertiron nos reis da noite. O día seguinte tocou de novo paseo triunfal polas rúas da Coruña antes de que todo o plantel fose recibido en María Pita, unha praza na que agardaban miles de siareiros e onde estaba habilitada unha pasarela na que os xogadores foron pasando un por un, os xogadores máis tarde sairon o balcón do Concello e alí Lionel Scaloni erixiuse en protagonista, microfono en man e cantando cancións que todos os deportivistas querían oir..., as celebración aínda hoxe perdura nas retinas dos que amamos o Real Clube Deportivo, foi unha xesta que xamáis olvidaremos.

GRAZAS DEPOR