07:30 AM, soa o despertador, Ramón é o encargado de apagalo mentres Pepa rosma coma se o estrondoso son do vello reloxo de campaiñas non fose con ela.
Hoxe é día 2 e como cada primeiros de mes hai que ir o banco quitar os cartos para logo volver a ingresar unha gran parte na mesma conta asegurándose así de que a paga foi ingresada integramente e ninguén se quedou con ningún céntimo polo camiño.
Logo dun rápido aseo a parella chama a un taxi para que os transporte na distancia de 8 kilómetros que separa a aldea onde viven da capital municipal onde se concentra o centro de negocios da vila.
As 8:17 minutos o taxista xa agarda diante do corral pola parella que animosa entra no vehículo, logo da típica conversa de cando non se sabe que dicir: "virouse frío outra vez, este inverno veu doente..." chegan a praza do pobo onde o taxista "descarga a mercancía".
Son as 8:33 minutos e Pepa xa quere entrar no banco pero Ramón avisa de que aínda é moi cedo e ata as 9:00 non abren polo que é ir mellor tomar un café. A muller non está conforme polo sinalado polo seu marido pero en vista do mal día que está non lle queda outra que dar o brazo a torcer e entrar no bar de turno.
Logo de apurar o seu marido para que tome axiña o café xa que hai moito que facer: ir o banco e despois as recetas o centro de saúde e segundo a muller non lles vai dar tempo a todo.
O home que xa coñece a súa parella logo de 39 anos casado miraa con cara de indiferencia e sen decir nada pero ela segue nas "súas 13" de que como non se apure o tempo baiselles botar enriba.
Un pouco agobiado pola presión de Pepa e xa un pouco de mal xenio Ramón acaba o café de un trago e dille con cara de poucos amigos: "vamos oh!".
A parella chegan o banco 5 minutos antes da hora de apertura e xa teñen outras 6 persoas a porta, un dos traballadores do banco percátase e ante a cola que se está a formar decide abrir as portas o público antes de tempo (son primeiros de mes e é o que toca).
Logo de agardar do redor de uns 18 minutos a parella achégase o mostrador para cobrar toda a paga de xubilación que perciben voltar a ingresar todo o diñeiro agás 300€ que utilizarán para gastos. Ó banqueiro que a estas alturas xa non lle sorprende nada mira con cara de incredulidade a nosa parella pois non logra entender como aínda pode haber xente que non se crea que lle ingresan toda a paga..., en fin...
No intre en que saen da entidade bancaria Pepa (rosmona toda a mañán) apura a Ramón para que se de prisa o andar pois teñen que ir o centro de saude por recetas e seguro que vai haber moita xente pois son primeiros de mes...
As 9:33 minutos chegan o centro de saude que xa está mediado de xente, nada máis pisar a sala de espera Pepa usa a frase de rigor: "xa empezou a recoller as recetas?", "aínda non" (contesta Maruca do Incio) "pero non creo que o médico tarde moito..."
Segue a chegar máis xente e comezan a chegar coñecidos:
- Home José, ti tamén por aquí?
- Qué tal Ramón, xa facía ben tempo que non te vía carallo!!!
- Andiven algo escarallado e tiven que facer unhas placas, eche a vellez
- Bueno carallo bueno, que vas estar vello, se estás coma un rapaz de quince.
- Si home si, que máis quixera..., pois nos viñemosche o "pienso" que seica dixo Pepa que se estaba acabando, eu agora non teño acordo ningún e tomo as pastillas sen traza nin xeito, as veces as 4 as veces as 5, cando me acordo e namáis...
- Bueno oh bueno, e fuche o mes pasado á Feira á Montrelos?
- Fun oh! non valían nada os becerros, me falte tal se non é mellor darlles con un sacho na cabeza e metelos no conxelador, a miña filla xa me dixo: eu non sei para que queres andar peleando agora coas vacas a túa idade se dan máis traballo que valen!
- Cala oh! que aínda te distrás un pouco, e ademáis, a túa filla non está cotizando pola Agraria?
- Está!
- Pois logho que? fas ben mentres poidas, que mira, ninguén regala nada...
- Aiiii non oh! mira algo que entre a maiores benvido sexa...
Pola súa banda Pepa está de conversa con Maruca do Incio:
- E oiche algho de que Pilita enfermara?
- Non, non oira nada...
- Din que é do estómago pero está ingresada na "Residencia" e a min non che me cheira nada ben?
- Jesús!!!!
- Non, non che me cheira ben, porque o outro día pregunteille os fillos e dixéronme que iba tirando, pero non me dixeron máis, e cando non contan nada é que algo ten...
- Vaia por Dios, a esa muller tamén lle tocan todas...
- Si muller, parece que a veu o demo..., o home seica cando se emborracha "alúmbralle"
- Eu tamén o oín muller, vaia por Dios, un día tívolle que valer Carmen de Amancio e Manolo do Xis que senón mandaba para o outro mundo...
.Vaia por Dios muller, e os fillos non lle din nada a seu pai?
- E que lle han decir, os fillos aínda volven polo pai..., a quen un cría...
O doutor pide as recetas e entón faise un pequeno silencio que corta arredor de unhas quince conversas diferentes, nada máis entrar o doutor de novo no seu despacho, un gran barullo comeza de novo a brotar..., segue entrando máis xente e como non preguntando se xa pediu as recetas, a pouca xente que lles fai caso asinten coa cabeza e chaman a porta para darlle os papeis que aseguran que o doutor recetará máis "pienso" para o mes.
A eso das 10:20 horas, o ruido dentro da sala de espera é ensordecedor, unha mixtura de risas, berros, ruidos de sillas e discusións invaden o lugar. Alí fálase de todo, dos falecidos nos últimos días, do prezo dos productos agrarios, cotilleos dos veciños, e o pouco que suben as pensións...
Son as 10:56 e por fin o médico acaba de facer a tonelada de recetas que tiña para esa maña.
O médico disponse a dar as recetas e nada máis abrir a porta a actitude da multitude cambia por completo e faise o silencio.
O doutor comeza a recitar nomes e apelidos e comeza a desfilar algunha xente, os máis remolos nada máis recibir as súas recetas seguen a falar non respetando que hai xente que non oe o doutor e os nomes que está a decir pero dalles igual pois as recetas xa están no seu poder...
Logo da retahila de nomes o doutor pecha a porta e o minuto abrea comezando a consultar a xente enferma.
Non pasaron máis de 5 minutos e o galeno xa de mal humor abre bruscamente a porta con un "por favor, queren baixar o tono de voz, non logro escoitar o enfermo (sinalando o aparato electrónico que rodea o seu cuello). Faise o silencio, pecha a porta e os 3 segundos comezan os murmullos que se acrecentan ata chegar a ser conversacións e risas en alto non chegado aínda o minuto dende a bronca. De vez en cando oese algún "schhhhhhhhhhhhhhhhhh" en sinal de que falen máis baixo pero este aviso cae en saco roto.
Ramón e Pepa seguen coas suas conversacións banais ata que as 11:30 o médico moi enfadado abre a porta e di: "como sigan berrando así voto a todo o mundo fora e non consulto máis!".
A advertencia da o seu resultado e Pepa dille a Ramón: "veña vámonos que aínda temos que ir o Supermercado, ti nunca tes prisa ningunha". Ramón encolle os hombros cara a José e dille "non hai quen poida con elas e o carallo". José rise mentres a parella se despide para dirixirse a mercar productos de primeira necesidade.
Xa no supermercado e logo de unha compra onde non falta de nada "pois veñen os rapaces de fin de semana cos nenos e non che comen do que hai" con uns 180€ gastados fronte a brilante sonrisa da caixeira Pepa dille a Ramón que vaia avisar o taxi para que os recolla na porta do Super para cargar as cousas.
En menos de 3 minutos o taxi está alí instalado e a parella logo de despedirse na acera de uns cantos coñecidos entra no taxi e 15 minutos máis tarde xa están na aldea de volta.
Son as 12:23 e xa teñen todo o traballo feito. Ramón sentase nunha silla e Pepa mirando con mal humor dille "hai estás moi cansado, vai mirar as vacas anda que han de estar morrendo de fame...". Ramón que a ignora coméntalle "estache ben José pa idade que ten..." o que Pepa responde "como non vai estar ben, non ten nada que facer namáis que comer, durmir e poñerse de zapato novo..., vai mirar as vacas".
Esta é a maña de primeiros de mes de Ramón e Pepa que coma tanta outra xente xubilada que segue a vivir na Galicia rural fai da monotonía unha forma de vida e para eles o día 2 é un día especial pois achéganse o pobo e ven e falan con xente que non adoitan a ver todos os días.
*Os nosos maiores son entrañables e por eso os queremos tanto, son seres excepcionais e sen maldade que disfrutan con algo tan simple coma unha conversa ou indo o médico, moitas veces non valoramos cousas que facemos e que nos parecen rutina, incluso nos chegan a aburrir. Hai que valorar todas as cousas que facemos que poden parecer cansinas e repetitivas porque as persoas tenden a aburrirse axiña de todo. Como di miña avoa "todo vos cansa" e non lle falta razón.
"O día 2" é unha forma de vida... valoremolo como tal.
Saudos
